از مجموعهء «سه پله تا شکوه»
با زبان چوپانان
با زبان چوپانان
نامش را دو صد گونه می توانم خواند
تا، گاه، حشمت و غرور باشد
گاه سرزنش و شکايت،
گاه به شک بياميزد
گاه مادر رودها و دره ها باشد،
گاه به سکوت بخواند
و گاه
در حسرت قافيه ای
نا سروده بماند.
او، به نوازشی، در مويم می پيچد
و چمدان پر عطرش را در برابرم می گشايد:
سه پيرهن و يک کيسه خاک
سه کتاب و يک ستارهء تازه غروب کرده
سه لبخند و يک عکس.
(می خواستم دستانش را به بوسه هايم معتاد کنم
نگاهش را بدزدم
مهربانی اش را در گنجه بياويزم
و چمدانش را بسوزانم).
پيرهن سبزم را می پوشم
و شعلهء بهار از گريبانم سر می کشد،
پيرهن آبی ام را بر طناب ها می آويزم
و خورشيد ِ گيج، سحر نشده، طالع می شود،
پيرهن سپيدم را اطومی کنم
و اتاقم بارانی می شود.
(می دانم
که خاک برای گلدان هاست
لبخند برای پنهانکاری
ستاره برای اخطار
کتاب برای انکار مرگ
و عکس برای اثبات مهر).
دوستش دارم و
زبانم را از چوپانان به وام گرفته ام
مثل کسی که از عشق فقط به عشق پناه می برد.
1367
از ميان شعرهای
اسماعيل نوری علا
خانه:
تماس:
Fax: 509-352-9630