کسی گم نمی شود

عشقت را طعمی عتيقه است

رنگی از حيات

و بوئی از شعر

و من

سرودن هايم را

از اعتماد بوسهء تو رنگين می کنم

چرا که بر شعلهء نگاهت کلامی به تسلايم می گويد:

                 «در کوچه های تاريخ

                   هيچ کس

                   گـُم نمی شود».

بر دستانت آرامشی است

که به رُستنگاه کلمات می انجامد

آنسان که به شب تکيه می زنم

و می گذارم که ماه

                   بر پيشانی ِ خسته ام

                                         کسوف کند

وآنگاه

ناگهانه

خويش را در باغ ترانه می يابم.