کليد آذرخش

از جام سپيده می نوشم

شعلهء بلندی را که به رنگ چشمان توست

و مخمل شفق

             بر پيشانی ِ سردم

                              به عرق می نشيند

تو سلامت باش ای عشق

ای تنومند

ای ريشه کرده در آسمان ِ پوشيدهء من

که بر سپيدهء نامنتظر

سواران ِ اضطراب و تلواسه می گذرند و

سايه هاشان

           بر جانب افق

                         خطی شبانه می کشد

تو سلامت باش ای عشق

ای کوهسار سرکشی که بر طارمی ِ بهمن نشسته ای

و مرغان

        از جای پايت

                     آب می نوشند

تو سلامت باش ای عشق

ای که رمز لبخندهايت را آموخته ام

و سر به هر سو که می گردانی

خويش را در اوصاف ِ آوازهای ِ من می بينی

که گرداگردت را به گـُل می نشانند

عاشق ترينت منم، ای عشق

که در کولبارم

              گوشواری از خاک و

                                  گلوبندی از آفتاب دارم

بر حلقهء دستانم زنجيری از کليد است و

آذرخش

         بر پلک هايم

                        پيله بسته است.