از مجموعهء «سه پله تا شکوه»
در انتظار سپيده به شب عادت کرديم
در انتظار سپيده به شب عادت کرديم
و صبح ناگهان بر پُل دميد،
بر لب هايت سرودی بود
که در هوای سرد شکل گفتگو نمی گرفت
و زخم
مرهَم ِ ترا از من طلب می کرد.
سپيده سر زد و سرودی جاری شد
پس جعبهء زخم بندی ِ تو کجاست
که رود خون از انگشتانم جاری ست...
اضطراب سپيده را بر خيمه گاه ِ درّه ببين:
آن جا که پل از ترجمهء گفتگو باز می ماند
و زخم
ترانهء رودی ست
که از خَم ِ روز می گذرد.
اضطراب را ببين
که خرگاه ِ خويش را بر کمرگاه ِ کوه استوار می کند
و چشم انداز از تفرقه سياه می شود.
سپيده از آن توست
وقتی که صبح را
از گفتگوی ِ شبانه بيرون می کشی.
1367
از ميان شعرهای
اسماعيل نوری علا
خانه:
تماس:
Fax: 509-352-9630