از مجموعهء «سه پله تا شکوه»

چون شعله ای که در خود فرو می ريزد

 

چون شعله ای که در خود فرو می ريزد

چون لبخندی که در خود آب می شود

و چون نيازی که در خود می ميرد

با رفتار ِ دردناک ِ طوفان الفت می گيرم

و سايه سايه

به سوی اوهام تلخ

                 دق می کنم.

 

آی دل، آی دل

که به پيرانه سر هوائی نداری

و در اين عجب مانده ای

که چرا بيهودگی را زمزمهء روزهای خود کرده ای...

 

آی دل، آی دل

که بر صندلی امتحانت نشانده اند

ـ شاگرد تنبلی که درسش را با شعله و لبخند مرور می کند

 و از هيچ امتحانی به سربلندی بر نمی گردد...

 

آی دل، آی دل

که به خود خو نمی کنی

و زمزمه ات را با خاک و آفتاب در ميان نهاده ای...

 

آی دل، آی دل

اکنون، بر اين کرانه

                    اين آخرين ساحل گوش ماهی ها و خزه ها

                    اين آخرين موج

                    اين آخرين همهمه...

اکنون بر اين کجا

                 که مثل هيچ کجا نيست...

اکنون بر اين لطمه

                 که بوی ماهی و خزه و عمق دارد...

 

آی دل، آی دل

اکنون بر مليلهء پرچم هايت نسيم حسرت می وزد

و ديوارهايت را

            به ياد دريا

            به ياد غربت

            به ياد باد

                   آبی کرده اند...

***

مثل شعله ای که در خود فرو می ريزد

مثل سقف که، بر پيشانی، شکنجهء آرزوست...

ما از پياده روهای شادمانی

                          خند خندان می گذريم،

از لبخند به شعله می رسيم،

شفا را به لبخندی ميهمان می کنيم...

و خود به دور دست تنهائی تبعيد می شويم.

 

آی دل، آی دل

چه دست آموز و رام گشته ای

اينگونه که می پذيری

              تا در لحظهء ترديد

                           بر مداری ديگر بگردی

- بر مدار دست های سبزی که

                           بر کاغذها

                                    گل بنفش می کارند.

مثل شعله و لبخند

که بهم می آميزند

              در ترکيب اين همه تلخکامی...

مثل دود

    که جسورانه از پلکان گلو فرو می رود...

مثل خنده

که از چشم ها می تراود

چرا که لب را برای پيمان و سوگند کرايه کرده اند...

مثل کلمات

که در آتش آرزو

              به گياهان سبز بيشه های کودکی

                                             ترجمه می شوند...

مثل دسترسی

به آسمانی که هميشه از فقر در پناه ابرها زندگی می کند...

مثل من

که در زورق اميد

         بر دريای بردباری

                بايد از جزيره های آفتاب گرفته دور شوم...

مثل شعله ای که از حسرت در خود فرو می ريزد...

مثل لبخندی که از بغض در خود آب می شود...

مثل شعر

که تسلی نيست، تسليت نيست، گفتگو نيست

تعارف آب خنکی است

به تشنه ای که از بيابان به سايه بان شما پناه می آورد...

مثل کلمات

که آئينهء وعده های بلند مدت اند

 و دروغ

       جيوه های روشنشنان را

                               می خشکاند...

مثل...

 

نه!

چرا همهء عمر را در لباس تشبيه گذرانده ام؟

1366           

 

از ميان شعرهای

اسماعيل نوری علا

خانه:

فارسی   ـ    انگليسی

تماس:

esmail@nooriala.com

Fax: 509-352-9630

پويشگران