بی زمستان

شتاب زمان وقفه در کار عشاق و مستان ندارد

بهار دل من

            زمستان ندارد.

تنم

      سرزمين گل و رنگ و آواز

دلم،

      سر به سر،

                  شور پرواز

همه لحظه،

            تکرار آغاز

ـ که کار دل عاشقان هيچ پايان ندارد.

شب تيره اکنون به دام سفر رفته در خواب

لب تشنه: سيراب

به سينه، گل لاله، بی تاب

دريغا بدان دل

              که ايمان ندارد.

هوا عطر نيلوفر صبح خندان گرفته

سوار سحر

           مرغ شب را

                       چه آسان گرفته...

ـ چو موری که، يکباره، ملک سليمان گرفته

چو دشتی که

            هيچ آرزو

                   جز گذار سواران

                                     ندارد.

زمين چرخ زن، در گذار زمانه

جهان جان عشاق را زد نشانه

دلم خنده زد ناگهان در ميانه:

جهانا! مخوانش دل آن را

                          که سودای زندان ندارد!

بزن زخمه بر دل، که اين ساز خونين

بگويد به آواز خون، قصه شيرين

بگويد ز رؤيای فردا و امروز و شب های پيشين

که کس قصه

             چون ساز خونين قلب پريشان

                                                ندارد.

جهان خرم از لذت عشق و درد است

کسی کاو نگويد چنين

                      او نه مرد است

جهان بی غم عاشقانش چه سرد است!

خوشا درد سودائی سينهء من

                                 که درمان

                                          ندارد.