اندوه را، آجر آجر و بند بند

اندوه را، آجر آجر و بند بند

                           می نشانم

تا

   در انزوای اين حصار

                      به سوگ تفاهم بنشينم.

اينگونه که می بينم

آسمانم را خورشيد می سوزاند و

                               شب سرنوشت من است.

سودا زدگی را حاصلی جز سودا نيست

و زيانی از اين دست

تا موج اندوه

         روزها و شب ها را

         ماه ها و خورشيدها را

         و ما و شما را

                    خواهد سوخت.

آجر آجر

بند بند

فراخنای آسمان را

به پنجرهء کوچک دلی که می ميرد

حصار می کشم،

و ستاره ای را می پايم

که از سوزن تماشايم می گذرد

و گيسو بر آسمان می آشوبد.

آجر آجر

حصاری از ستايش شما می سازم

تا اندوهم را از شما پنهان کنم.

1366